نبرد کربلا

نبرد کربلا جنگی بود که در دهم محرم 61 هجری قمری( 20 مهر 59 خورشیدی) برابر 10 اکتبر 680 میلادی) اتفاق افتاد. روز نبرد به عاشورا نیز معروف است. این نبرد میان سپاه کم تعداد حسین بن علی( نوه دختری پیامبر اسلام) و سپاه اعزامی از یزید بن معاویه( دومین پادشاه دودمان اموی)در نزدیکی محلی به نام کربلا( در عراق کنونی)قرار گرفت. دلیل یزید بن معاویه برای جنگ، بیعت نکردن حسین بن علی با او بود. حسین بن علی (امام سوم شیعیان) نیز حکومت و زمامداری یزید بن معاویه را غیر شرعی و غیر قانونی می دانست که برخلاف پیمان صلح حسن بن علی و معاویه پسر ابوسفیان به شکلی مورثی به یزیداول رسیده بود. حسین بن علی روز دوم محرم به کربلا رسید و روز سوم عمر بن سعد با 4000نفر در کربلا اردو زد. در روز هفتم آب را بر حسین بن علی و همراهانش بستند و در نهم محرم، شمر با 4000 نفر و نامه ای از طرف عبیدالله بن زیاد وارد کربلا شد، او در این نامه به عمربن سعد دستور داده بود با حسین بن علی بجنگند و او را بکشد و اگر این کار از دست او بر نمی آمد، فرماندهی را به شمر واگذارد. روز دهم محرم، سپاهیان حسین بن علی و عمر سعد در مقابل هم قرار گرفتند. به روایت ابومخنف، تعداد سپاه حسین 32 سواره نظام و 40 پیاده و به روایت محمد باقر چهل و پنج سوار و صد نفر پیاده بود. در مقابل او سپاه عمربن سعد با حدود 30000 قرار داشت. جنگ آغاز شد و حسین و یارانش کشته شدند. پس از جان باختن حسین،سپاه عمر بن سعد سر 72 تن از لشکریان حسین به علاوه سر علی اضغر فرزند 6ماهه او را جدا کرده و بربالای نیزه ها گذاشتند و بر اجساد کشته شدگان اسب تاختند.

خیمه ها تاراج و در نهایت آتش زده شد. ساربان شتر های کاروان حسین بن علی، به نام بجدل بن سلیم برای بدست آوردن انگشتر حسین بن علی، انگشتر وی را برید.